در سال 1917، یک مکانیک نوع جدیدی از ترمزها را اختراع کرد که به صورت هیدرولیکی کار می کردند.چند سال بعد او طراحی آن را بهبود بخشید و اولین سیستم ترمز هیدرولیک مدرن را معرفی کرد.اگرچه به دلیل مشکلاتی که در فرآیند تولید وجود داشت، از همه قابل اعتماد نبود، اما با تغییراتی در صنعت خودروسازی پذیرفته شد.
امروزه به دلیل پیشرفت در مواد و بهبود تولید، ترمزهای دیسکی بسیار موثرتر و قابل اعتمادتر هستند.اکثر وسایل نقلیه مدرن دارای ترمزهای چهار چرخ هستند که توسط یک سیستم هیدرولیک کار می کنند.اینها می توانند دیسک یا درام باشند، اما از آنجایی که قسمت جلویی که ترمزها نقش مهم تری دارند، ماشینی که جلوی دیسک بازی نمی کند عجیب است.چرا؟زیرا در حین توقیف تمام وزن خودرو به جلو و در نتیجه روی چرخ های قبلی می افتد.
مانند بسیاری از قطعاتی که یک خودرو از آنها تشکیل شده است، سیستم ترمز مکانیزمی است که از اجزای متعدد ساخته شده است تا مجموعه به درستی کار کند.موارد اصلی در ترمز دیسکی عبارتند از:
قرص ها: در داخل گیره در دو طرف دیسک قرار می گیرند تا بتوانند به صورت جانبی به سمت دیسک بلغزند و از آن دور شوند.لنت ترمز شامل یک قرص از مواد اصطکاک قالب گیری شده به یک صفحه پشتیبان فلزی است.در بسیاری از لنت‌های ترمز، کفش‌های کاهش‌دهنده صدا به صفحه وصل می‌شوند.اگر هر یک از آنها فرسوده یا نزدیک به آن حد باشد یا آسیب دیده باشد، همه قرص های اکسیس باید تعویض شوند.
موچین: داخل آن حاوی پیستونی است که قرص ها را فشار می دهد.دو وجود دارد: ثابت و شناور.اولین ها اغلب در خودروهای اسپرت و لوکس نصب می شوند.اکثر خودروهایی که امروزه در گردش هستند دارای انبر ترمز شناور هستند و تقریباً همه دارای یک یا دو پیستون در داخل هستند.خودروهای کامپکت و SUV معمولاً دارای موچین پیستونی هستند، در حالی که SUV ها و کامیون های بزرگتر دارای موچین های دو پیستونی در جلو و یک پیستون در پشت هستند.
دیسک ها: روی بوش نصب می شوند و به صورت همبستگی به چرخ می چرخند.در هنگام ترمزگیری، انرژی جنبشی وسیله نقلیه به دلیل اصطکاک بین قرص ها و دیسک تبدیل به گرما می شود.برای از بین بردن بهتر آن، اکثر وسایل نقلیه دارای دیسک های تهویه بر روی چرخ های جلو هستند.دیسک های عقب نیز دارای تهویه در سنگین ترین ها هستند، در حالی که کوچکترین ها دارای دیسک های جامد (تهویه نشده) هستند.
زمان ارسال: دسامبر-19-2021